Lemur katta

• długi ogon (ponad 40 cm) z 13-15 białymi i czarnymi obrączkami.
• długość ciała 35-50 cm
• masa ciała 2,5-5 kg
• ubarwienie popielate
• sierść gęsta i wełnista
• głosy zbliżone do kociego mruczenia i pisków
• Lemur katta (Lemur catta) – gatunek małpiatki z rodziny lemurowatych, jedyny przedstawiciel rodzaju Lemur.

Likaon

Likaon, simir (Lycaon pictus) – gatunek drapieżnego ssaka z rodziny psowatych, należący do reliktowej linii psowatych, dawniej występujący na prawie całym kontynencie afrykańskim, łącznie z Saharą, a w starożytności także na Bliskim Wschodzie aż po Babilonię. Obecnie jest jednym z najrzadszych dużych mięsożerców. Likaon ma bardzo silny instynkt stadny, który sprawia, że żyje i poluje w dużych watahach. Jest bardzo wytrzymałym drapieżnikiem – może gonić ofiarę przez wiele kilometrów. Najchętniej poluje na antylopy. Żywi się głównie mięsem, czasami dietę uzupełnia pokarmem roślinnym. Blisko spokrewniony z cyjonem (Cuon alpinus), jest jednak od niego trochę większy. Jego główni wrogowie to lwy (które często zabijają likaony) i hieny cętkowane. Inteligencją dorównują wilkom, natomiast przewyższają je stopniem rozwoju zachowań społecznych^[4]. Są najbardziej skutecznymi łowcami dużych zwierząt wśród wszystkich ssaków. Obecnie poświęca się coraz więcej uwagi tym bardzo zagrożonym ssakom drapieżnym Afryki (drugi na liście zwierząt zagrożonych ssak drapieżny Afryki - zob. kaberu).

Jest to zwierzę o harmonijnej budowie ciała, o dużych, szerokich, zaokrąglonych uszach z krótkim zwężającym się ku końcowi pyskiem. Posiada szczupłą sylwetkę o długich i smukłych kończynach. Ma wąską, ale pojemną i silną klatkę piersiową oraz dobrze rozbudowaną część nosową pyska, także dobrze rozwinięty zmysł powonienia i słuchu. Pysk i zewnętrzne części uszu czarne. Poprzez czoło rozciąga się czarna pręga.

Charakterystyczna jest czarno-brunatna sierść w białe i rudawe plamy oraz puszysty ogon z białą końcówką. Każdy osobnik ma inny układ łat na ciele, więc nie ma dwóch takich samych likaonów. Przez jego krótką i rzadką sierść w niektórych miejscach prześwituje różnobarwna skóra także warunkująca indywidualną barwę sierści poszczególnych członków stada.
Taka budowa likaona (m.in. krótka sierść i duże uszy) jest jednym z przystosowań do życia w podrównikowych terenach trawiastych i pozwala szybko wydalać ciepło z organizmu podczas długotrwałego biegu za zdobyczą.
Likaon waży przeciętnie 17–36 kg^[5]. Samce są większe od samic o około 3–7%. Masa ciała zmienna, w zależności od dostępnego pokarmu. Szczenięta są czarne z niektórymi białymi częściami. Likaon w przeciwieństwie do innych psów nie posiada piątego szczątkowego palca na przednich kończynach. Wydziela silny, piżmowy zapach. Samice mają 12–14 sutków. Likaon posiada szeroką, zaokrągloną czaszkę z szerokim łukiem jarzmowym, potężnymi łamaczami, dużymi kłami i silnym zgryzem. Cechą charakterystyczną są szerokie i duże zęby trzonowe przystosowane do kruszenia kości oraz duży grzebień potyliczny stanowiący przyczep dla silnych mięśni karku, podobnie jak u hien^[6].

Wielkość 

• Wysokość: 60–80 cm ^[7]
• Długość ciała: 110–150 cm ^[7]
• Długość ogona: 30–41 cm ^[8]
• Masa ciała: 17–30 kg ^[7]
•  

Kuna

Kuna leśna

Kuna leśna, tumak (Martes martes) – gatunek niewielkiego ssaka drapieżnego z rodziny łasicowatych. Występuje w całej niemal Europie oraz w Azji, aż po Iran i zachodnią Syberię. W Polsce występuje, choć niezbyt licznie, na całym obszarze kraju, a zasięg jej występowania często pokrywa się z występowaniem kuny domowej.

Wygląd

Podobnie jak większość małych łasicowatych charakteryzuje się długim giętkim ciałem i krótkimi nogami. Sierść jednolicie ciemnobrązowa (łapy i ogon w podobnym kolorze co grzbiet). Strona brzuszna jaśniejsza; na szyi kremowa lub żółtawa plama - nie rozwidlona - co pozwala ją łatwo odróżnić od jej bliskiej krewniaczki kuny domowej. Opuszki palców i stóp owłosione. Pysk wąski, nos czarny.

Rozmiary

• długość ciała: średnio 40–53 cm
• długość ogona: 22–28 cm
• masa ciała: 0,8–1,5 kg (samice), 1,2–1,8 kg (samce)

Koala

Koala (Phascolarctos cinereus) – gatunek torbacza z rodziny koalowatych, jedyny współcześnie żyjący przedstawiciel rodzaju Phascolarctos.
Nadrzewne zwierzę roślinożerne, zamieszkujące wschodnią Australię. Koala schodzi na ziemię tylko po to, by przejść na kolejne drzewo. Żyje samotnie lub w niewielkich grupach złożonych z samca i kilku samic.

Gronostaj

Gronostaj, łasica gronostaj (Mustela erminea) – gatunek małego drapieżnego ssaka z rodziny łasicowatych (Mustelidae).

Występowanie 

Europa (w całej Polsce), Azja i Ameryka Północna. Mieszka na obrzeżach lasu, w zaroślach, jest zwierzęciem naziemnym, prowadzącym raczej nocny tryb życia.

Zebra

Zebra – ssak z rodzaju Equus (rodzina koniowatych) charakteryzujący się obecnością ciemnych pasów na białej lub żółtawej sierści. Zebry żyją stadnie na trawiastych terenach Afryki, na południe od Sahary.
Do zebr zalicza się zwykle trzy gatunki z licznymi podgatunkami, choć klasyfikacja tej grupy zwierząt jest dyskutowana^[1]. Poniżej wymieniono nazwy zwyczajowe spotykane w języku polskim (kolejność alfabetyczna):

• Podrodzaj: Hippotigris:
  • zebra górska (Equus zebra)
    • zebra Hartmanna (Equus zebra hartmannae)
    • zebra przylądkowa (Equus zebra zebra)
  • zebra stepowa (Equus quagga)
    • zebra Burchella (Equus quagga burchellii)
    • zebra Chapmana (Equus quagga chapmani)
    • zebra Damara (Equus quagga antiquorum)
    • zebra równikowa, zwana również zebrą Granta (Equus quagga granti)
    • zebra bezgrzywa (Equus quagga ssp.)
    • kwagga właściwa (Equus quagga quagga) †
• Podrodzaj: Dolichohippus:

Antylopa

Antylopy - nazwa potoczna grupy kilkudziesięciu gatunków parzystokopytnych ssaków z rodziny krętorogich (pustorożców) oraz jednego gatunku z rodziny widłorogich - antylopa widłoroga (Antilocapra americana). Małe antylopy nazywa się potocznie gazelami. Antylopy w warunkach naturalnych zamieszkują Afrykę, Azję i Amerykę Północną (antylopa widłoroga). Kilka gatunków introdukowano do Ameryki Północnej i Południowej. Często spotykane w ogrodach zoologicznych.

Jest około 90 gatunków antylop w około 30 rodzajach, z których około 15 jest zagrożonych.

Gepard

Gepard (Acinonyx jubatus) — ssak z rodziny kotowatych rzędu drapieżnych.
Nazwa rodzajowa, Acinonyx, oznacza po grecku "nieruchomy pazur" (gepardy jako jedne z nielicznych kotów nie potrafią chować pazurów), a nazwa gatunkowa, jubatus, oznacza po łacinie "grzywiasty", z powodu grzywy, która zdarza się u niektórych młodych gepardów (tzw. "reksów").
Polska nazwa "gepard" pochodzi z średniowiecznej łaciny: gattus pardus, co znaczyło "kot-leopard".
                                                     ZASIĘG,WYSTĘPOWANIE I SIEDLISKO
Gepardy na wolności można spotkać przede wszystkim w Afryce, ale w przeszłości zamieszkiwały powszechnie także północne Indie i płaskowyż irański, gdzie zostały udomowione przez arystokratów i używane podczas polowań na antylopy, w ten sam sposób jak obecnie charty w Europie. Obecnie prócz południowej Afryki, gdzie występują jeszcze stosunkowo licznie, ale tylko na obszarach parków narodowych i rezerwatów, można je spotkać w niewielkich populacjach na południowych obrzeżach Sahary, a także w izolowanej lokalizacji w Iranie. Duży stopień wsobności tej ostatniej populacji stwarza poważne ryzyko dla szans jej przetrwania. Główne ryzyko stanowią choroby genetyczne i presja środowiska, a także zagrożenie ze strony innych drapieżników (np. lwów, hien). Obecnie 95% gepardów ginie nie osiągnąwszy samodzielności. Dla porównania: na obszarach sławnego "raju dzikich zwierząt", Serengeti, żyje około 300 gepardów i około 3 tysięcy lwów i 9 tysięcy hien cętkowanych. Obecną liczebność gatunku (na swobodzie) szacuje się na około 12 tysięcy osobników.
Gepard preferuje biotopy typu otwartego, takie jak półpustynie i sawanny.

Nosorożec

Nosorożec- rodzina dużych ssaków nieparzystokopytnych.
Ciało koloru siwego,masywne, ciężkie, okryte grubą skórą, prawie całkowicie pozbawioną włosów, kończyny słupowate, trójpalczaste, zakończone kopytami. W okolicy nosowej jedno lub dwa rogowe wyrośla, pierwsze osadzone na kości nosowej, drugie (jeśli występuje) na kości czołowej. Oczy i uszy małe. Skóra bez gruczołów łojowych i potowych, podzielona na twarde płyty.
Tryb życia głównie nocny. Żyją głównie samotnie, rzadziej parami lub rodzinami (samica z młodzieżą). Samica po 13-16-miesięcznej ciąży rodzi 1 młode co 3-4 lata. Zamieszkują sawanny i zarośla Afryki i Azji Południowo-Wschodniej.
W XIX wieku nosorożce zaliczano do rzędu gruboskórych, wraz ze słoniami i hipopotamami.

Wielbłąd

Wielbłąd (Camelus) – rodzaj dużych ssaków z rodziny wielbłądowatych. Fizjologicznie przystosowane do życia w warunkach suchego i gorącego klimatu, są w wielu krajach wykorzystywane jako zwierzęta użytkowe.

Cechy charakterystyczne [edytuj]

Ciało wielbłądów osiąga długość do 3 m. Ich szyja jest długa, łukowato wygięta; głowa długa, z wysklepionym ciemieniem; uszy małe i zaokrąglone. U samic występuje jedna para sutków.
Od pozostałych przedstawicieli rodziny różni je obecność charakterystycznego garbu lub garbów na grzbiecie, będących miejscem odkładania zapasów tłuszczu. Wielbłąd potrafi w nim zgromadzić nawet do 45 kg tłuszczu, co ma związek z drugą charakterystyczną cechą wielbłądów – ich odpornością na długotrwały brak wody. Warstwa tłuszczu na grzbiecie zwierzęcia pełni rolę izolatora, który wraz z gęstą sierścią ułatwia regulowanie temperatury ciała organizmu, a co za tym idzie – zmniejsza ilość wody odparowywanej w procesie pocenia się zwierzęcia. Poprzez podwyższoną temperaturę ciała, a zatem zmniejszenie gradientu termicznego między wnętrzem ciała, a otoczeniem, zmniejsza się również napływ ciepła ze środowiska do organizmu. Wielbłądy też wykazują dwa razy większą wytrzymałość na odwodnienie niż człowiek, u którego utrata ok. 11% wody z ustroju kończy się już śmiercią ^[2]. Dodatkowym przystosowaniem zwiększającym odporność na niedobór wody jest budowa powierzchni dróg nosowych wchłaniających parę wodną z wydychanego powietrza. Wielbłądy piją wodę z dowolnego źródła, zarówno słodką, jak i słoną. Wykorzystują wodę zawartą w zjadanej roślinności, przy czym znane są z umiejętności wykorzystania każdej dostępnej paszy. Dzięki tym przystosowaniom zapotrzebowanie wielbłądów na wodę w warunkach pustynnych oceniane jest na 0,28 litra na godzinę. Dla porównania człowiek przebywający na pustyni zużywa 1 litr wody na godzinę^[3].

Lama

Lama (Lama glama, Lama guanicoe f. glama) – udomowiony ssak parzystokopytny z rodziny wielbłądowatych, wraz z gwanako i – blisko z nimi spokrewnionymi alpaką i wikunią – określane wspólną nazwą lamy. Występuje w Ameryce Południowej. Lamy wykorzystywane są głównie jako zwierzęta juczne oraz do produkcji wełny i mięsa. Dorosłe lamy osiągają do 250 kg wagi i 119 cm wysokości w kłębie^[2]. Lamy są zwierzętami socjalnymi, z rozbudowanymi zachowaniami grupowymi^{[
                                                                       CHARAKTERYSTYKA} 
Długość ciała wynosi około 120 cm, ogon – 15 cm^[16], wysokość w kłębie – 102-119 cm, masa ciała – 113-250 kg (waga przy urodzeniu – 8-18 kg)^[17]. Kształt i ubarwienie ciała są różne, od smukłych i długonogich, po bardziej zaokrąglone, z krótszymi nogami, ubarwione od czarnego, niebieskiego, żółtego po białe, często niejednolicie. Lamy przystosowały się do przebywania na dużych wysokościach oraz terenach ubogich w wodę. Hipotezy wyjaśniające te adaptacje sugerują kombinację przystosowań układu oddechowego, krwionośnego i mięśniowego oraz samej krwi^[2].

Opis części ciała lamy. Legenda po kliknięciu na rysunek, na stronie opisu grafiki.

Budowa czaszki lamy posiada kilka cech wyróżniających ten gatunek spośród wielbłądowatych. Kształt języka, podniebienia oraz gardła środkowego (oropharynx) sprawiają, że lamy oddychają prawie wyłącznie przez nos. Język lam jest mało ruchliwy – lamy nie wylizują noworodków^[2].
Dorosłe lamy posiadają uzębienie selenodontyczne o wzorze zębowym^[18]:

Krowa szkocka rasa wyżynna

Szkocka rasa wyżynna (nazwa angielska Highland cattle) jest starą szkocką rasą bydła, cechującą się długimi rogami i kudłatą sierścią. Rasa została wyhodowana w północnej Szkocji. Do Australii i Ameryki Północnej trafiła na początku XIX wieku. Powstała w wyniku krzyżówki dwóch ras, czarnej i rudej. Współcześnie, szkocka rasa wyżynna cechuje duża różnorodność barw.
Rasa jest znana z dużej wytrzymałości na warunki naturalne (prawdopodobnie z powodu surowych warunków kraju ich pierwotnej hodowli), a także małej wybredności w spożywanej diecie. W zastępstwie grubej warstwy tłuszczu rasę przed zimnem chroni gruba, kudłata sierść, dzięki temu ich mięso jest chudsze niż tradycyjna wołowina.

Muflon

Muflon (Ovis aries musimon) – gatunek ssaków łożyskowych z rzędu parzystokopytnych (Artiodactyla). Pierwotnie występował tylko na Korsyce i Sardynii, ale został introdukowany w wielu miejscach Europy. Przodek owcy domowej. Najmniejszy przedstawiciel dzikich owiec.
                                                                   WYGLĄD

Długość ciała

owca (samica) od 1,2 m, tryk (baran, samiec) 1,35 m

Długość ogona

zwany chwostem: ok. 3-6 cm

Wysokość w kłębie

owca 70 cm, tryk do 88 cm

Masa ciała

owca 25-40 kg, tryk 35-55 kg

Ubarwienie

Ubarwienie tryków (zwane inaczej wełną lub runem) jest jasne, szata zimowa jest bardziej brązowa. Samce posiadają często tzw. siodło, charakterystyczną białą plamę na bokach ciała. Podbrzusze, lustro na zadzie i wewnętrzne strony nóg są białe. Wełna muflona, z wyjątkiem włosów na podgardlu, jest stosunkowo krótka.

Norka

Norka europejska (Mustela lutreola) – gatunek ssaka z rodziny łasicowatych, spotykany w całej Europie. Poluje na małe ssaki, płazy, bezkręgowce i ptaki. Norka europejska została wytępiona w większej części Europy jeszcze przed sprowadzeniem jej amerykańskiej, większej oraz sprawniejszej krewniaczki. W Polsce wg Polskiej Czerwonej Księgi Zwierząt (z 2001 r.) gatunek ma status zanikłego na terenie Polski.

Charakterystyka 

Wygląd

Budową ciała norka europejska przypomina tchórza jest jednak od niego mniejsza. Jej szyja ma prawie taką samą szerokości co głowa. Norka europejska ma układ zębów: 3131/3132. Samica ma zwykle 4 pary sutków i waży ok. 0,6kg. Samiec osiąga ciężar 0,9 kg. Norki amerykańskie są zwykle cięższe i mogą ważyć nawet do 1,5 kg. Długie ciało norki europejskiej pokrywa połyskujące, ciemnobrązowe lub czarne futro, z białą łatką na szyi. Od norki amerykańskiej różni się budową nóg, które są dłuższe i bardziej nadają się do chodzenia niż pływania. Większość norek ma białe łatki na pyszczku, które są charakterystyczne dla każdego osobnika. Norki europejskie częściej niż amerykańskie mają białe łatki od górnej strony pyszczka.

Tryb życia

Poluje na małe ssaki, żaby, raki, ryby, owady oraz ptactwo (także drób). Norki europejskie żyją zwykle samotnie.

Rozród

Gody mają zwykle miejsce zimą. Ciąża norek europejskich trwa około 45 dni, a miot liczy 2–7 młodych. Norka osiąga dojrzałość płciową po 9 miesiącach.

Żbik

Żbik (Felis silvestris) – gatunek drapieżnego ssaka z rodziny kotowatych, po raz pierwszy opisany przez Karola Linneusza w 1758 roku (pod nazwą Felis catus), na podstawie wyglądu kota domowego. Obecną nazwę nadał żbikowi w 1775 roku niemiecki przyrodnik Schreber, który w Niemczech obserwował zwierzę w naturze. Wg oficjalnie przyjętej klasyfikacji żbiki (sensu largo) dzieli się na trzy podstawowe grupy:

Wygląd 

Sierść gęsta i długa jest barwy żółtawoszarej w ciemne pręgi. Powyżej opuszek, na tylnych kończynach czarne plamy.

Długość ciała: 45–90 cm

Długość ogona: 25–40 cm

Wysokość w kłębie: 25–35 cm

Waga: 4–10 kg

Rozwścieczony żbik kładzie uszy płasko po głowie, otwiera szeroko czerwoną paszczę, przeraźliwie parska, jeży sierść i wygina grzbiet w łuk co sprawia, że olbrzymieje.

Szop Pracz

Szop pracz (Procyon lotor) – gatunek drapieżnego ssaka z rodziny szopowatych, występujący w Ameryce Północnej. Introdukowany w Europie Środkowej i Wschodniej, w tym Polsce. Ma charakterystyczne czarno-białe plamy pod oczami i czarne kręgi na ogonie; z tego powodu hodowany na futro. Szopy łatwo się oswajają i dają tresować, są zatem również chętnie trzymane w domach. Przydomek „pracz” pochodzi od obserwacji zachowania tych zwierząt w europejskich ogrodach zoologicznych; trzymane tam szopy przed spożyciem pokarmu płukały go długo w wodzie; w naturze to zachowanie nie występuje.
Szop dobrze pływa, wspina się na drzewa, jest aktywny w nocy.

Długość ciała bez ogona

ok. 65 cm.

Długość ogona

ok. 20 cm.

Masa ciała

do 9 kg.

Ubarwienie

szarożółty, ogon w czarne pręgi, czarne łaty w okolicach oczu

Pożywienie

owady, żaby, gryzonie, owoce jagodowe i orzechy.

Rozród

ciąża trwa około 63–73 dni, w miocie 1–7 młodych.

Występowanie

lasy.

Do Europy sprowadzony w latach 30. XX wieku. Uciekinierzy z ferm stworzyli w latach 50. i 60. dziką populację na terenie Niemiec. W latach 80. pojawił się w zachodniej Polsce. Widywany jest obecnie np. w Parku Narodowym „Ujście Warty” oraz w Rezerwacie "Łęgi Słubickie" koło Słubic w woj. lubuskim.

Norka

Fretka (Mustela putorius furo) – niewielki drapieżnik z rodziny łasicowatych (Mustelidae), udomowiona forma tchórza zwyczajnego lub tchórza stepowego. Od lat 80. XX-wieku rośnie popularność fretki jako zwierzęcia domowego. Znalazło to wyraz we włączeniu fretek (obok psów i kotów) do grupy zwierząt podróżujących z paszportami dla zwierząt domowych w krajach UE. Jednak nie wszystkie kraje podchodzą z taką wyrozumiałością do domowych pupili. W Portugalii, na przykład, obowiązuje zakaz hodowania (bez odpowiedniej zgody) i przewożenia fretek ze względu na ryzyko hybrydyzacji pomiędzy fretkami domowymi i dzikimi.

Zachowanie [edytuj]

Fretki pozwalają się oswoić i mogą być dobrymi towarzyszami. Wymagają jednak dużej cierpliwości i zainteresowania ze strony właściciela. Żywiołowy charakter i nieustraszona natura dają wybuchową mieszankę w połączeniu z brakiem zahamowań i skłonnością do podgryzania. Nie jest to pupil dla każdego. Przy pochopnym zakupie, niemiłym zaskoczeniem może okazać się też intensywny zapach zwierzęcia, nie dający się porównać z zapachem psa czy kota. W okresie rui staje się mocniejszy a przestraszone zwierzę puszcza niekiedy popularnie tzw. "bąka". Jest to wydzielina z gruczołów około odbytowych służąca do odstraszania napastnika. Trudno też przyuczyć fretkę do korzystania z kuwety. Fretki żyją przeciętnie 6-10 lat, a w sprzyjających warunkach 8-12 lat.

Rosomak

Rosomak (Gulo gulo) – gatunek drapieżnego ssaka lądowego z rodziny łasicowatych, doskonale przystosowanego do zimowych warunków życia. Jest jednym z największych – obok wydry olbrzymiej i wydry morskiej – przedstawicieli rodziny łasicowatych i jedynym współcześnie żyjącym przedstawicielem rodzaju Gulo^[3]. Ze względu na wygląd uważany był początkowo za bliskiego krewniaka psów lub niedźwiedzi. W wielu regionach niesłusznie uważany za zwierzę bardzo agresywne, wręcz krwiożercze^[4]. Ze względu na mobilny tryb życia jest zwierzęciem trudnym do obserwowania i – w efekcie – stosunkowo słabo poznanym. Jest prawdopodobnie najsłabiej poznanym gatunkiem spośród dużych drapieżników lądowych.
                                                       CHARAKTERYSTYKA

Rosomak jest największym typowo naziemnym przedstawicielem rodziny łasicowatych. Łasicowate podobnych rozmiarów – wydra olbrzymia i wydra morska – prowadzą głównie wodny tryb życia. Budową zewnętrzną rosomak przypomina niewielkiego niedźwiedzia, ale jego zachowania są typowe dla łasicowatych. Ma dużą głowę, małe oczy, małe i zaokrąglone uszy, krótki ogon i masywnie zbudowane łapy zakończone silnymi pazurami. Długość jego ciała wynosi 65-87 cm, długość ogona 17-26 cm, masa ciała od 10 do 31 kg, samice są przynajmniej o 10% mniejsze i do 30% lżejsze od samców. Zmysły węchu i słuchu są silnie rozwinięte, w przeciwieństwie do słabego wzroku.

Jenot

Jenot, szop usuryjski, junat, tanuki, lis japoński, kunopies (Nyctereutes procyonoides) – gatunek drapieżnego ssaka należącego do rodziny psowatych (Canidae). Jest jedynym przedstawicielem rodzaju Nyctereutes.

                                                               OPIS

Długość ciała 49-70 cm, długość ogona 13-20 cm, masa ciała 5,5-9 kg. Futro puszyste o szarym zabarwieniu, z ciemną pręgą wzdłuż grzbietu. Bardzo charakterystyczne są odstające pasma włosów po bokach głowy – bokobrody. Pysk czarny. Z wyglądu przypomina szopa pracza, ale jenot ma ledwo przylegające do futra uszy i bardziej puszyste futro.

Bizon

Bizon (Bison bison) – duży ssak łożyskowy z rodziny krętorogich, rzędu parzystokopytnych, największy obecnie ssak Ameryki Północnej.

Cechy gatunku 

Długość 

2,1-3 m

Długość ogona 

0,5-0,6 m

Masa ciała 

450-1000 kg; największy osobnik ważył 1140 kg.

Wysokość w kłębie 

samica 1,6-1,8 m, samiec 1,8-2,0 m ; samice są (średnio) mniejsze od samców

Ubarwienie 

brązowe; przednią część ciała okrywa gęsta sierść, tworząca coś w rodzaju "peleryny" i potęgująca wrażenie masywności zwierzęcia; młode osobniki są rudawe;

Pożywienie 

trawa

Dojrzałość płciowa 

ok. 3 roku życia

Rozród 

ciąża trwa około 9 miesięcy; po tym czasie na świat przychodzi zazwyczaj jeden cielak, który już po kilku godzinach dołącza z matką do stada; czas karmienia mlekiem 7-8 miesięcy.

Bocian

Bocian biały (Ciconia ciconia) – gatunek dużego ptaka brodzącego z rodziny bocianowatych (Ciconiidae).

Charakterystyka [edytuj]

Upierzenie białe z wyjątkiem czarnych lotek. Nogi i dziób czerwone. Szyja długa, w locie wyciągnięta do przodu. Skóra wokół oczu czarna, tęczówka ciemnobrązowa lub szara. Z uwagi na słabo rozwinięte mięśnie piersiowe częściej posługuje się lotem szybowcowym, czyli wykorzystując powierzchnię swoich skrzydeł i wznoszące, ciepłe prądy powietrzne. Siłą własnych mięśni lata niechętnie i tylko na niewielkie odległości. Sposób lotu jak u bociana czarnego, do wzbicia się w powietrze musi oddać parę podskoków. Odlatuje stadami w sierpniu i wrześniu, a wraca w marcu i kwietniu. Głównie można usłyszeć jego klekot gdy wróci na gniazdo lub w czasie godów, kiedy wygina szyję tak, że głowę kładzie na plecach. Umie też pogwizdywać.

Wymiary

• długość ciała 95–130 cm
  • długość ogona 24–26 cm
  • długość dzioba: 16-20 cm^[4]
• rozpiętość skrzydeł 155–220 cm
• wysokość ok. 80 cm

Orzesznica

Orzesznica (Muscardinus avellanarius) – gatunek niewielkiego, rudego gryzonia z rodziny popielicowatych jedynego przedstawiciela rodzaju Muscardinus, mieszkającego w lasach. Żywi się orzechami, jagodami i żołędziami.
                                                              OPIS
Długość ciała 6 - 9 cm, długość ogona 5 - 8 cm, masa ciała 9 - 23 g. Grzbiet ma brązowo-szary ubarwienie rude, spód ciała jest kremowy. Przejście między tymi barwami jest stopniowe.
                                                TRYB ŻYCIA

Prowadzi nocny tryb życia. W dzień przebywa w wybudowanych przez siebie gniazdach. Buduje dwa rodzaje gniazd. Jedno z nich to gniazdo lęgowe. Ma ono jedno tylko wejście, jest umieszczone nisko nad ziemią w gęstych krzakach i miękko wyścielone. Drugi typ gniazda służy jej jako dzienna kryjówka. Jest ono zbudowane mniej starannie i umieszczone wyżej. Na zimę zapada w sen zimowy, trwający od października do początku kwietnia. Żywi się przede wszystkim pokarmem roślinnym – jagodami i innymi owocami, żołędziami, orzechami, nasionami buka. Oprócz tego zjada też pewne ilości owadów

Tukan

Tukany (Ramphastidae) – rodzina ptaków z rzędu dzięciołowych (Piciformes). Obejmuje gatunki leśne, zamieszkujące Amerykę od południowego Meksyku po Paragwaj i północną Argentynę.

Cechy charakterystyczne 

Ptaki te charakteryzują się następującymi cechami:

• długość ciała od 30 do 60 cm
• w sylwetce wyróżnia się duży, lekki dziób (niekiedy dłuższy od reszty ciała i o zbliżonej szerokości)
• dziób ma budowę ażurową, złożoną z luźnej sieci beleczek kostnych
• krańce dzioba są piłkowane
• niemal u wszystkich gatunków dziób jest bardzo barwny
• język długi, wąski i płaski dochodzący do 150 mm długości
• zwrotny palec zewnętrzny
• dość długi ogon
• dość krótkie, zaokrąglone skrzydła umożliwiające sprawny lot między gałęziami
• zazwyczaj brak wyraźnego dymorfizmu płciowego (niekiedy tylko samiec jest większy od samicy)
• stadne
• żywią się mieszanym pokarmem roślinno-zwierzęcym
• pokarm podrzucają w górę i łapią go dziobem w locie
• wodę piją jedynie z zagłębień kory i liści
• gniazdo w dziupli (nie wykuwają jej, mogą ją jedynie powiększyć)
• okres lęgowy trwa od sierpnia do lutego.
• w zniesieniu 2 do 4 białych jaj
• wysiadują oboje rodzice przez około 16 dni
• pisklęta po wykluciu są nagie, z naroślami na tylnej powierzchni nóg (siedząc na nich pisklęta unikają skaleczenia o niewyścieloną dziuplę)
• pisklęta opuszczają gniazdo po 6-7 tygodniach
• dziób osiąga rozmiary ostateczne dopiero po kilku miesiącach życia.

Gerenuk

Gerenuk (Litocranius walleri) - antylopa z rodziny krętorogich, jedyny przedstawiciel rodzaju Litocranius

Opis [edytuj]

Gerenuk osiąga ciężar ciała dochodzący do 50 kg oraz wysokość ciała dochodzącą do 105 cm. Antylopa ta ma jasnobrązową sierść. Brzuch, część piersi oraz obwódki wokół oczu są białe. Gerenuk charakteryzuje się wysmukła budową ciała, długą szyją oraz długimi nogami, które ułatwiają gerenukowi żerowanie w wyżej położonych partiach drzew. Prowadzi dzienny tryb życia. Może obyć się bez wody nawet przez całe życie.

Po około 7-miesięcznej ciąży samica rodzi jedno młode. W naturze gerenuk żyje ok. 8 lat, w niewoli do 13

Fenek

Fenek (Vulpes zerda) – gatunek drapieżnego ssaka z rodziny psowatych (Canidae).
Występuje na suchych i pustynnych terenach Półwyspu Arabskiego i północnej Afryki^[3]. Będąc najmniejszym przedstawicielem rodziny psowatych, uchodzi za największego ssaka drapieżnego Sahary. Osiąga 30–40 cm długości, samce ważą ok. 1,5 kg, samice ok. 0,8 kg^[4]. Ma charakterystyczne, duże uszy, dorastające do 5 cm, dzięki którym ma dobry słuch i może efektywnie chłodzić ciało. Fenek jest zwierzęciem nocnym, sypia w podziemnych norach. Odżywia się szarańczakami, chrząszczami, poluje także na ptaki i gryzonie.

Ciekawostki 

Fenek w języku niemieckim jest też zwany lisem pustyni (Wüstenfuchs). Podczas II wojny światowej przydomek "Lis Pustyni" nosił słynny dowódca niemieckiego korpusu ekspedycyjnego Afrika Korps, feldmarszałek Erwin Rommel.

Mrówkojad

Mrówkojady (Myrmecophagidae) – rodzina ssaków łożyskowych. Ssaki należące do tej rodziny występują w Ameryce Południowej i Środkowej (od Argentyny po południowy Meksyk). W zapisie kopalnym znane od miocenu.

Charakterystyka 

Średnie i duże ssaki o gęstym futrze, długim ogonie i wydłużonej głowie zakończonej wąskim ryjem. Przednie kończyny cztero- lub pięciopalczaste, zakończone potężnymi, hakowatymi pazurami. Długi język pokryty jest lepką śliną wydzielaną intensywnie przez duże ślinianki. Czaszka rurkowata, zęby nie występują. Mrówkojady prowadzą naziemny lub nadrzewny tryb życia. Cechują się powolnym metabolizmem i stosunkowo niską temperaturą ciała. Mają dobrze rozwinięty zmysł węchu. Żyją pojedynczo lub w parach.

Popielica

Popielica (Glis glis) – ssak z rodziny popielicowatych (Gliridae), jedyny przedstawiciel rodzaju Glis. W Polsce popielica jest gatunkiem zagrożonym wyginięciem i jest objęta ochroną gatunkową. Znajduje się w Polskiej Czerwonej Księdze Zwierząt oraz objęta jest Konwencją Berneńską.
                                                         OPIS
Jest to duży gryzoń, wielkością zbliżony do szczura. Jeżeli mamy okazję się jej dobrze przyjrzeć, nie ma możliwości pomyłki z żadnym innym zwierzęciem. Futerko na grzbiecie jest koloru szarego (popielatego), na brzuszku jasne (białe lub białoszare). U starych osobników grzbiet może mieć rudawy odcień. Granica między barwą grzbietu i brzucha jest wyraźna. Uszy spore, wyraźnie widoczne (mocno wystające z futerka), z wierzchu szaro pigmentowane, od wewnątrz cieliste. Oczy duże, ciemne. Ogon puszysty, popielaty. Długość ciała 13-18 cm, ogona 12-15 cm.
W porównaniu z innymi pilchowatymi popielicę łatwo odróżnić po wielkości (jest wyraźnie większa od orzesznicy czy koszatki), kolorze futerka (orzesznica jest brązowopomarańczowa, pozostałe gatunki są szarobrązowe, często z rudym odcieniem), szaro-białym ubarwieniu pyszczka (brak czarnej przepaski, biegnącej od oka do ucha, charakterystycznej dla żołędnicy i koszatki).
Popielice podczas żerowania wydają bardzo charakterystyczne głosy. Przypominają one gardłowe chrząknięcia lub kwiknięcia, brzmiące jak kriii lub uiii, i trwają około 1-2 sekundy. Dochodzą one z koron drzew i są nie do pomylenia z głosami innych gatunków zwierząt. Szczyt aktywności głosowej popielic przypada na drugą połowę sierpnia, jednak w miejscach dużych zagęszczeń tych zwierząt aktywne są przez cały okres letni. W latach, kiedy brakuje im pokarmu, aktywność głosowa tych ssaków spada do zera.
Gatunek występuje w starszych lasach liściastych i mieszanych. Wystarczają jej drzewostany jednopiętrowe, jednak bardzo ważne jest pełne zwarcie koron drzew. Najczęściej spotykana jest w drzewostanach bukowych lub z domieszką starych buków, grądowych oraz w lasach mieszanych.

Popielice są aktywne nocą, dzień przesypiając w kryjówkach. Poruszają się prawie wyłącznie w koronach drzew, bardzo zwinnie przebiegając po nawet dość cienkich gałęziach i przeskakując między nimi. Poza poszukiwaniem miejsca hibernacji sporadycznie schodzą na ziemię.

Soból

Soból (Martes zibellina) – gatunek drapieżnego ssaka z rodziny łasicowatych.
Długość ciała do 60 cm; futro gęste, jedwabiste, o zmiennym ubarwieniu, od żółtawo-brązowego do bardzo ciemnego. Aktywny w dzień i w nocy, poluje na drobne ssaki i ptaki (zjada także ich jaja), żywi się także owadami, jagodami i nasionami; gniazdo zakłada w wykrotach, szczelinach i dziuplach.
Zamieszkuje górzyste lasy Azji od Uralu po Kamczatkę, północnych Chin, Półwyspu Koreańskiego, dawniej także wschodniej Europy; w Federacji Rosyjskiej hodowany w fermach dla cennego futra. W celu ochrony wymierającej populacji sobola na Syberii powołano w roku 1917 pierwszy w Rosji państwowy rezerwat przyrody - Rezerwat Barguziński. Jeszcze w wiekach średnich masowo występował w Polsce i na Litwie; polowany dla cennego futra, zupełnie wytępiony w XVII wieku.

Orzechówka

Orzechówka, orzechówka zwyczajna (Nucifraga caryocatactes) – średni ptak z rodziny krukowatych, na ogół osiadły.

Cechy gatunku

Ptak wielkości gołębia o dużej głowie. Obie płci ubarwione jednakowo. Upierzenie czekoladowobrązowe, na tym tle liczne białe plamki w kształcie kropelek. Skrzydła zaokrąglone, szerokie, czarnobrązowe z zielonkawym metalicznym połyskiem. Wierzch głowy jednolicie ciemnobrązowy, podobnie, jak końce lotek. Kuper i pokrywy podogonowe białe. Ogon czarny z zielonkawym lub niebieskawym połyskiem, końcówki sterówek białe. Duża głowa. Dziób u podgatunku N. caryocatactes caryocatactes krótki i masywny, a u podgatunku N. caryocatactes macrorhynchos – długi i cienki. Prowadzi zwykle osiadły lub koczowniczy tryb życia. Czasami tylko zdarza się jej okresowo wybrać w dalszą wędrówkę. U podgatunku azjatyckiego mają one niekiedy rozmiary inwazji, gdy co parę lat, regularnie pojawia się w umiarkowanej i ciepłej części Europy. Głównym powodem może być głęboki nieurodzaj nasion sosny syberyjskiej, który we wschodniej części jej areału stanowi główne źródło pożywienia.

Wymiary średnie [edytuj]

długość ciała 

ok. 32 cm

rozpiętość skrzydeł 

ok. 56 cm

Masa ciała [edytuj]

ok. 200 g

Głos [edytuj]

Zaniepokojenie manifestuje głośnym, skrzeczącym odgłosem – "krerr". Śpiew orzechówki to cichy szczebiot z wplecionymi imitacjami głosów innych ptaków.

Ryjówka malutka

Ryjówka malutka (Sorex minutus) – ssak z rodziny ryjówkowatych.
                                                   OPIS

Jest to najmniejszy ssak żyjący w Polsce. Długość ciała 4–6,5 cm, długość ogona 3,2–4,4 cm, masa ciała 3–7 g. Posiada charakterystyczny, wydłużony ryjek z długimi włosami czuciowymi. Ubarwieniem ciała zbliżona jest do ryjówki aksamitnej. Grzbiet ciała ma brunatno-szary, brzuch żółto-szary. Między tymi barwami brak ostrej granicy – ciemniejsze ubarwienie grzbietu łagodnie przechodzi w jaśniejsze ubarwienie brzucha.

Suseł

Suseł – wspólna nazwa grupy roślinożernych gryzoni z rodzaju Spermophilus (syn. Citellus), zamieszkujących stepy i pustynie półkuli północnej.

Charakterystyczną cechą susła, która różni go od wiewiórki i świstaka, jest obecność silnie rozwiniętych worków policzkowych. Susły kopią głębokie nory i tworzą duże kolonie. W okresie niesprzyjających warunków ssaki te hibernują. Suseł jest "chudszy" od świstaka, bardziej podobny do wiewiórki z mniejszym ogonem i "bez uszu" (tj. są mniej widoczne).