WYSTĘPOWANIE
Naturalnym środowiskiem foki grenlandzkiej są pola lodowe i zimne wody Arktyki, od Azji, przez Europę do Ameryki Północnej. Występuje na obszarze od Ziemi Północnej, przez północne wybrzeża Skandynawii i Islandii, wokół Grenlandii, po Labrador, Nową Fundlandię i wokół Ziemi Baffina[3].
ŚRODOWISKO
Foka prowadzi wędrowny tryb życia. Za pokarm służą jej skorupiaki planktonowe i ryby. Na wiosnę płynie ku północy na obfite w pokarm żerowiska, a zimą przemieszcza się na południe, na miejsca rozrodu. Wyróżnia się trzy populacje foki grenlandzkiej, każda z nich ma osobne strefy reprodukcji. Jedna rozmnaża się u wschodnich wybrzeży Grenlandii, druga u wschodnich wybrzeży Labradoru i zachodnich wybrzeży Nowej Fundlandii, a trzecia na Morzu Białym.
Rozród odbywa się na krze lub lodzie. Z początku młode są w biało umaszczonym futerku. Po okresie 4 tygodni zmieniają futerko i zaczynają samodzielnie odżywiać się w morzu. Swą dojrzałość osiągają dopiero po ok. 6-8 latach.
OCHRONA
Foki od wieków stanowiły źródło cennego tłuszczu, mięsa i skór dla mieszkańców rejonów arktycznych. Jednak od 1750 roku foki grenlandzkie zaczęto masowo zabijać w celach komercyjnych. Nowo narodzone foki ginęły z powodu cennego, pięknego, białego futra. W XIX w. zabijano rocznie 600 000 fok, w latach 70. XX w. w ciągu roku ginęło około 3 000 000 osobników[potrzebne źródło]. Aby powstrzymać tę rzeź, rząd Kanady wprowadził ograniczenia, pozwalając na upolowanie do 150 000 zwierząt rocznie. Dzięki wysiłkom dużych organizacji międzynarodowych zajmujących się ochroną przyrody i presji opinii publicznej w 1987 roku zamknięto wiele rynków zbytu na futra małych fok. W 1988 roku w Kanadzie wprowadzono zakaz polowania na młode zwierzęta. Dla wielu innych gatunków fok ustalono okresy ochronne.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz